DŁUGOŚĆ: ok. 1000 m DENIWELACJA: 240 m (-199, +41) WYSOKOŚĆ OTWORU: 1545 m n.p.m. POŁOŻENIE OTWORU: Kazalnica Miętusia, Dol. Miętusia
PODSUMOWANIE: Jedna z "młodszych" dużych jaskiń tatrzańskich.
OPIS JASKINI: Jaskinia rozpoczyna się ciasną szczelinowatą studnią, za którą kilka niedużych progów wyprowadza nad ładnie mytą 17-metrową studnię Dzikie Węże. Pod nią za rozebranym wantowiskiem znajduje się 50-metrowa Studnia Kaskadowa. Z jej dna fragmentem starego meandra przechodzi się do kolejnej 23-metrowej Studni Papuasa lub niewielkim okienkiem do równoległej studni Bambanik. Dalej Meandrem z Wantami do małej piaszczystej salki. Z jej dna można jeszcze zjechać 15 metrów niżej ciasną Studnią Beznadziei, gdzie zamulone dno kończy definitywnie jaskinię. Nad studnią Dzikie Węże rozpoczyna się ciąg prowadzący do przewyższenia. Przez Czerwoną Salkę i Meander Sylwestrowy doprowadza on do Górki Rozrządowej. Z tego miejsca dwie obszerne studnie: Notosstudnia i Studnia Latających Parkowców sprowadzają do połączenia ze Studnią Kaskadową. Do góry prowadzi ciąg kończący się 33 metry ponad otworem.
HISTORIA POZNANIA: Otwór jaskini został odgruzowany po blisko dwuletnich pracach przez zakopiańczyków. Pierwszego przejścia we wrześniu 1973 dokonał zespół: B. Kaleciak, S. Miskowiec, Ch. Parma, M. Pawlikowski, P. Podobiński. Zatrzymała ich ciasna szczelina na głębokości 34 metrów. Przez wiele lat nie udało się posunąć eksploracji ani o centymetr, więc od połowy lat 80-tych wszelka działalność w tej jaskini praktycznie zamarła. Dodatkowym problemem było pojawienie się w partiach wstępnych lodowca. Nadzieje na pokonanie przewężenia odżyły w Speleoklubie Tatrzańskim na początku lat 90-tych wraz z zakupami nowego sprzętu. Niestety, lód zamknął całe wejście do jaskini. Udało się wytopić korek dopiero w roku 1994 po dwóch latach zamykania i otwierania otworu w odpowiednich porach roku. Ostatecznie jaskinia "puściła" w listopadzie 1995. W akcjach odkrywczych od 23 listopada do 3 grudnia brali udział: K. Dudziński, S. Miskowiec, M. Sochacki, A. Pajda i W. Wowro. 31 grudnia 95 K. Dudziński i I. Kyselak pokonują zacisk i przechodzą Sylwestrowy Meander. 21 stycznia 96 K. Dudziński, S. Miskowiec, W. Porębski i W. Wowro odkrywają studnię Bambanik. 11 Lutego K. Dudziński i T. Zwijacz-Kozica wspinają się w Kominie z Kotwami i zjeżdżają Notosstudnią. 24 lutego K. Dudziński w towarzystwie pięciu Morawiaków kontynuuje prace odkrywcze w rejonie przewyższenia. 22 maja przy okazji szkolenia TOPR dokonano kolejnych odkryć w okolicy Morawskiego Komina.
BIBLIOGRAFIA:
POWRÓT WYŻEJ:
tutaj możesz wrócić na poprzednią stronę.
POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ:
tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.
Ostatnia zmiana 1999-04-20