Szczelina Chochołowska

DŁUGOŚĆ:            ok. 2320 m
DENIWELACJA:        ok. 60 m
WYSOKOŚĆ OTWORÓW:   ok. 1051, 1072 i 1083 m n.p.m.
POŁOŻENIE OTWORÓW:  Dolina Chochołowska (lewe orograficznie zbocze),
                    Wyżnia Brama Chochołowska.

OPIS JASKINI: Szczelina Chochołowska jest największą, najbardziej znaną i najczęściej odwiedzaną jaskinią Doliny Chochołowskiej. Jest systemem korytarzy i komór rozciągniętych w kierunku W-E oraz NW-SE. Mimo, że deniwelacja jaskini wynosi ok. 60 m, należałoby zaliczyć ją do jaskiń o rozwinięciu poziomym, gdyż pionowe studnie i progi występują tu sporadycznie. Jaskinia jest dawnym podziemnym przepływem Potoku Chochołowskiego. Stanowi zarazem ogniwo pośrednie pomiędzy najstarszymi przepływami, takimi jak Zbójecka Dziura i Kamienne Mleko, a przepływem współczesnym reprezentowanym przez Jaskinię Rybią. Najniższe piętro jaskini jest pozbawione szaty naciekowej, na głównym poziomie występuje duża ilość nacieków, górne piętro zaś upiększone jest przez występujące tam pospolicie "kamienne mleko". Kamienne mleko tworzy w Szczelinie Chochołowskiej niezwykle osobliwe formy naciekowe, takie jak "pola ryżowe" i "łopaty". W jaskini występują także inne formy naciekowe, z których warto wyróżnić dwa stalagmity o wysokości ok. 1,5 m. Wszystko to sprawia, że Szczelina zaliczana jest do najpiękniejszych jaskiń nie tylko Tatr, ale całej Polski. Dno korytarzy wypełnione jest przeważnie głazami, często występuje tez piasek i żwir granitowy, zaś czystą glinę jaskiniową spotyka się rzadko. Woda płynąca znajduje się tylko w Szczelinie z Jeziorkiem we wschodniej części jaskini. Stałych jeziorek jest niewiele, a największe z nich jest na 3 m długie, 0,5 m szerokie i tyleż głębokie. Zwiedzanie głównego ciągu jaskini nie przedstawia większych trudności i nie wymaga użycia liny. Z tego też powodu jest ona często odwiedzana, przeważnie wzdłuż głównego ciągu, między pierwszym a trzecim otworem.

HISTORIA POZNANIA: Otwór jaskini znaleźli w 1933 r. S. Zwoliński i J. Zahorski, lecz nie zdołali przecisnąć się w głąb. Dokonali tego w 1938 r. Gross i Kopkowicz - uczniowie zakopiańskiego gimnazjum. 29.07.1951 r. K. Kowalski poszukujący Szczeliny Chochołowskiej odkrył górny otwór i zwiedził część górna jaskini, uważając ją początkowo za nową, nieznaną jaskinię. Dnia 01.09.1951 r. W. Danowski, K. Kowalski i M. Kuczyński podczas kartowania znanych już partii jaskini odkryli przypadkowo przejście do Wysokiej Komory i zwiedzili główną oś jaskini aż do Komory Końcowej. Zimą 1951/1952 K. Birkenmajer, P. Burchard, W. Danowski, R. Gradziński, K. Kowalski, M. Kuczyński i W. Starzecki odkryli kilkaset metrów korytarzy bocznych. W dniach 4-18.02.1966 r. odbyła się wyprawa naukowo-badawcza i eksploracyjna STJ KW z Warszawy z udziałem zespołu Wojskowego Instytutu Higieny i Epidemiologii, zespołu Muzeum Ziemi oraz Wytwórni Filmów Dokumentalnych. Podczas wyprawy przekopano Syfon Końcowy i odkryto za nim ciągi o długości 840 m, zakończone trzecim otworem, także przekopanym podczas wyprawy. Była to jedna z najsłynniejszych wypraw eksploracyjnych w historii polskiego taternictwa jaskiniowego. Podczas wyprawy prowadzono badania geologiczne, mikroklimatyczne, bakteriologiczne i medyczne oraz nakręcono film.

BIBLIOGRAFIA:

• Luty I., 1991, Szczelina Chochołowska, [W:] Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jaskinie Doliny Chochołowskiej i dolinek reglowych, Grodzicki J. (red.), PTPNoZ, Warszawa.

POWRÓT WYŻEJ : tutaj możesz wrócić na poprzednią stronę.

POWRÓT NA STRONĘ GŁÓWNĄ: tutaj możesz wrócić na stronę tytułową.

Ostatnia zmiana 1999-04-20