DLUGOSC: 101 m. DENIWELACJA: niewielka WYSOKOSC OTWOROW: ok. 840 m npm. POLOZENIE OTWOROW: Sopotnia Wielka, Zywiecki Park = Krajobrazowy, Gmina Jelesnia.
PODSUMOWANIE: Zwiedzanie glownego ciagu bez trudnosci, w bocznych ciagach miejscami uciazliwe.
OPIS JASKINI:
Wejscie utworzylo sie w zapadlisku wsrod glazow (grozacych
zawaleniem). Stromo opadajacym korytarzykiem po okolo 2 m
wydostajemy sie do rozszerzenia - Komory Wejsciowej (Mikuszewski
1973). W kierunku SW odchodzi 1,5 m, niski korytarzyk laczacy sie
z nizszymi partiami (konczacy sie jednak zaciskiem niemozliwym do
przejscia).
W kierunku NE (generalnie) biegnie wysoki do 4 m korytarz (glowny
ciag jaskini) zrazu obnizajacy sie, o szerokosci ponad l m, o
stropie utworzonym z zaklinowanych blokow. Po 6 m dochodzimy do
rozdroza, zagrodzonego duzym blokiem. Przechodzimy nad nim
(obnizenie korytarza) i schodzimy 3 m progiem do Komory Skosnej
(Mikuszewski 1973), ktora stanowi regularna, pochylona nieco ku S
szczelina (szerokosci l m i wysokosci okolo 5 m). Sciany sa lite,
dno nieregularne, pokryte glina. Po 3 m komore ogranicza duze
zawalisko ogromnych blokow, od ktorego stromo w gore odchodzi
waska, wysoka szczelina doprowadzajaca do salki (dlugosci okolo 5
m i przecietnej wysokosci 2 m), w czesci NE o charakterze
zawaliskowym. Za wyzej wspomnianym zawaliskiem (nieprzyjemny
zacisk) znajduje sie kilka drobnych korytarzykow. Jeden z nich
konczy sie niewielkim rozszerzeniem - salka o wysokosci 1,5 m, od
ktorej po kilku metrach dostac sie mozna pod drugi otwor jaskini.
Jednak z uwagi na duza ciasnote nie mozna wyjsc na powierzchnie.
W kierunku poludniowym uchodzi niewielka studzienka o glebokosci
1,9 m doprowadzajaca do korytarzyka o regularnych scianach -
dlugosci okolo 5 m, wysokosci 1,1 m i szerokosci 0,5 m. Od wyzej
wspomnianego rozdroza w kierunku SE, po przejsciu zacisku
wydostac sie mozna do Komory Trojkatnej (Mikuszewski 1973) -
najokazalszej w jaskini o dlugosci do 7 m, przecietnej szerokosci
2 m i wysokosci 5 m. Zweza sie ona (klinowato) i obniza ku SW.
Dno zaslane jest glazami i glina, sciany regularne ku stropowi (w
czesci srodkowej) zbiegajace sie na ksztalt trojkata. Za duzym
glazem, na SE odchodzi slepy korytarz (dlugosci okolo 3 m). W
koncowej czesci komory (na SW), w polowie jej wysokosci znajduje
sie zaklinowana plaska plyta tworzaca swoisty balkon.
Za nim, po przejsciu zacisku wydostajemy sie do studni
(glebokosci 3,6 m). W polowie znajduje sie niewielkie
rozszerzenie (majace polaczenie z partiami wstepnymi), a z dna
biegnie waska (okolo 0,5 m) i wysoka na 4 m szczelina o stropie
plaskim i pochylym dnie. Po okolo 6 m konczy sie on rozkopanym
zawaliskiem.
Przez niewygodny zacisk wydostajemy sie do szczeliny ograniczonej
progiem (1,8 m). W lewo odchodzi niewielki korytarzyk, ktorego
nie planowano z uwagi na duza ciasnote. Pod progiem szczelina o
prostokatnym ksztalcie, dnie plaskim i scianach litych osiaga
wysokosci 3 m, przy szerokosci 0,4 m, kierujac sie ku S po 3 m
doprowadza do poprzecznej, ciasnej szczeliny. W kierunku
zachodnim szczelina po 3 m jest niedostepna (bardzo ciasna).
Natomiast ku E przez bardzo niewygodny zacisk wydostajemy sie do
waskiej (szerokosci 0,3 m), lecz wysokiej (5 m) szczeliny
(przejscie uciazliwe) o stropie plaskim, scianach prostych i
litych oraz dnie gdzieniegdzie zaslanym wiekszymi blokami.
Po 6 m szczeline przegradza 2,5 m prog nad ktorym ku S odchodzi
krotki, zwezajacy sie korytarzyk, zas glowna szczelina
(utrzymujac poprzedni kierunek) po dalszych 4 m doprowadza do 3 m
komina, ktorym przedostac sie mozna w gorne partie ciagu
(opisanego w dalszej kolejnosci). Dalej za 1,5 m prozkiem
szczelina rozszerza sie do 0,5 m, lecz jest znacznie nizsza (2 m
wys.). Za wiekszym glazem w kierunku SW odchodzi krety, boczny
korytarzyk o dlugosci okolo 7 m, w srodkowej czesci laczacy sie
ze wspomnianym 3 m kominem. Po dalszych 2 m nastepna odnoga ku SW
- pod niewielkim prozkiem znajduje sie 2,5 m, zwezajaca sie
szczelina. Jeszcze jedno krotkie (dlugosci l m, dalej bardzo
ciasno) odgalezienie odchodzi ku N okolo 1,5 m dalej, za dwoma
wiekszymi blokami, a za niewielkim prozkiem w dol glowna
szczelina skrecajac nieznacznie ku SE konczy sie slepo po 4 m.
Gorne partie opisywanego ciagu tworzy jedna niska (wysokosci 0,8
m) lecz dosc szeroka (do 1,3 m) szczelina o dlugosci okolo 9 m,
rozwinieta na kierunku E-W, od ktorej ku S (za 2 m progiem, w
dol) odchodzi krotki i waski korytarzyk. Opisana szczelina rozni
sie swoim charakterem od nizszych partii. Duzo tu gliny i
drobnego lupku.
Jaskinia osuwiskowa, powstala w "kompleksie piaskowcow
grubolawicowych i lupkow stanowiacych warstwy magurskie facji
mikowej wieku eocenskiego" (Mikuszewski 1973). Dno
pokryte gruzem, gdzieniegdzie wielkimi blokami i glina. W
okolicach otworow prochnica i zeschle liscie. Miejscami na
scianach wystepuja mikroformy naciekowe (z substancji weglanowej)
w postaci pol ryzowych.
Jaskinia jest sucha, tylko w partiach przyotworowych wyczuwalny
przewiew. Temperatura w jaskini +5,5=B0C (30.04.1978 r.). Swiatlo
siega w partie przyotworowe (okolo 1,5 m w glab). Na scianach
otworow wejsciowych wystepuja mchy. W kilku miejscach
zaobserwowano pajaki.
HISTORIA POZNANIA: Jaskinia znana ludnosci miejscowej (stad druga jej nazwa) i zwiedzana w glownym ciagu. W 1973 r. plan i opis glownego ciagu opracowal J. Mikuszewski, ktoremu jaskinia byla znana od 1965 r. Czesc bocznych ciagow spenetrowali prawdopodobnie jako pierwsi czlonkowie bielskiego klubu J. Lysien, J. Dunat i inni. W 1978 r. wykonano plan tych partii i dowiazano do planu ciagu glownego oraz sporzadzono kompleksowy opis jaskini - o znanej wowczas dlugosci 53 m (J. Pukowski, J. Ganszer, G. Klassek). Taki stan rzeczy utrzymywal sie do grudnia 1984 r., kiedy to stwierdzono, ze zawalisko w korytarzu za Sala Trojkatna zostalo rozkopane przez nieznane osoby i otworzylo sie przejscie do nowych partii jaskini - dlugosci 48 m. Material dokumentacyjny z nowych ciagow zebrali w dniach 23 grudnia 1984 r. i 5 stycznia 1985 r. J. Ganszer, J. Pukowski, M. Grupka ze Speleoklubu Bielsko-Biala. Laczna dlugosc jaskini wzrosla do 101 m. Pomiary wykonano busola geologiczna Freiberg i tasma parciana. Plan opracowal J. Ganszer.
BIBLIOGRAFIA:
POWROT
WYZEJ: tutaj mozesz wrocic na poprzednia
strone.
POWROT
NA STRONE GLOWNA: tutaj mozesz wrocic na
strone tytulowa.
Ostatnia zmiana 1999.02.04.