DLUGOSC: ok. 15(114) m. GLEBOKOSC: -4,5 (14) m. WYSOKOSC OTWORU: ok. 1115 m npm. POLOZENIE OTWORU: Klimczok, miasto Szczyrk Bila.
PODSUMOWANIE: Zwiedzanie uciazliwe (na prawie calej dlugosci jaskinia ciasna) i wyjatkowo niebezpieczne (wiekszosc partii jaskini ma charakter zawaliskowy). W ostatnim czasie w przyotworowych partiach nastąpił zawał i dostępna jest tylko wstepna część jaskini.
OPIS JASKINI:
Przez dosc obszerny otwor schodzimy do pionowej studni (w calosci
odgruzowanej) o glebokosci 6,5 m. Po okolo 3 m w dol mozna sie
przedostac przez waskie przejscie do salki zwanej Filancowka
(dlugosci ponad 2 m, szerokosci 1,7 m). Nie ma ona polaczenia z
dalsza czescia jaskini i jest niebezpieczna z powodu kruchego
stropu oraz spadajacych kamieni. Dalej schodzac studnia wejsciowa
(okolo l m) natrafiamy na ciasny przelaz prowadzacy w dol.
Przelaz byl obszerny, jednak z powodu zaklinowania sie plyty
skalnej, ktora spadla lub zostala wrzucona do srodka, jest
obecnie bardzo ciasny. Za przelazem znajduje sie niewielkie
rozszerzenie, a l m dalej w dole drugie ciasne przejscie, za
ktorym wydostajemy sie do korytarza (wysokosci okolo l m),
wlasciwej jaskini. Kierujac sie w lewo, na SE, natrafiamy na
rozgalezienie korytarza w trzech kierunkach.
Korytarze srodkowy oraz idacy w prawo koncza sie po kilku
metrach. Sa ciasne, a z powodu spadajacych i ruszajacych sie
kamieni, niebezpieczne szczeliny.
Korytarz biegnacy w lewo rozpoczyna sie ciasnym przejsciem i
przez prozek (wysokosci l m) sprowadza w dol, gdzie znajduje sie
nastepne rozgalezienie. Tym razem korytarz biegnie w gore, po
czym po kilku metrach skreca w prawo. Niewykluczone, ze w tym
rejonie opisywana jaskinia moze miec polaczenie ze Schroniskiem w
Klimczoku I. W tym miejscu natrafiono na blotne
"stalagmity". Niestety, zostaly one zniszczone w czasie
dalszej eksploracji, gdyz duza ciasnota uniemozliwiala ich
ominiecie. Dalej przechodzimy przez glaz zagradzajacy droga do
rozszerzenia, za ktorym po 3 m korytarz konczy sie zawaliskiem.
Wracamy do rozwidlenia i kierujemy sie w korytarz na prawo.
Przechodzi on ku SE w niska, szeroka do 2 m i dluga na okolo 4 m
Sale Skarbiec. Z sali przez maly otwor w dnie przedostac sie
mozna do ciasnego korytarzyka o litych scianach. Po przeczolganiu
sie 4 m ku SE natrafiamy na koniec korytarzyka, jednakze w dnie
pod duzym monolitem jest dalsze ciasne przejscie (w prawo,
ukosnie w dol) do dwupietrowej Sali Koncowej. Na opisywanym
poziomie ma ona dlugosc 5,6 m i szerokosc do 1,4 m i jest
rozwinieta na kierunku NW-SE. Sciany sa lite, dno zawalone
glazami i gruzem skalnym.
Do nizszego pietra mozna zejsc ze srodka sali. Jest to korytarzyk
biegnacy ku NW pod gornym pietrem sali. W jego koncowej czesci
jest ciasna studzienka (glebokosci 2,5 m) na dnie ktorej mozna
sie wcisnac do bardzo ciasnego pekniecia (dlugosci 2 m). Dalsza
eksploracja jest tu mozliwa, ale bardzo trudna i niebezpieczna.
Jest to najnizej polozony punkt jaskini (-14 m).
Z Sali Koncowej wracamy do punktu polaczenia studni wejsciowej z
korytarzem glownym. Mijamy miejsce polaczenia i idziemy na wprost
ku NW. Po 2,5 m korytarz skreca w prawo pod katem prostym, a 0,5
m dalej, w lewo, rowniez pod katem prostym. W tym miejscu caly
korytarz przegradza skalna plyta. Przechodzimy po niej do
szerszego (na odcinku okolo3 m) korytarza, od ktorego odchodza
krotkie, boczne szczeliny. Na koncu korytarza, w stropie,
znajduje sie trudny do znalezienia otwor, ktorym przedostac sie
mozna do malej Sali Wiatrow (dlugosci 2 m, szerokosci 1,7 m). Tu
tez w lewo i prawo odchodza krotkie korytarzyki. Utrzymujac
kierunek NW, przez mala studzienke (0,5 m) wydostajemy sie do
prostego, waskiego i wysokiego na 1,5 m korytarza o litych
scianach i dnie zawalonym gruzem skalnym. Po 6,5 m doprowadza on
do zawaliska, na ktorym zakonczono planowanie jaskini w tym
rejonie. Jednakze w zawalisko biegna trzy ciasne szczeliny. Przez
srodkowa (okno) zaobserwowac mozna fragment korytarza (okolo 4
m), ktory kontynuuje sie za zawaliskiem. Bez rozkopania zawaliska
przejscie wspomnianymi szczelinami jest jednak zbyt ryzykowne,
prawdopodobnie niemozliwe.
Wracajac do wyjscia, kierujemy sie do korytarzyka odchodzacego w
prawo ku NE, ktory po 2 m skreca gwaltownie ku E, po dalszych 3 m
ku SW, a po nastepnych 2,5 m wychodzi w polowie korytarza
doprowadzajacego do zwaliska. W ten sposob obejsc mozna wokol
potezny czworoboczny monolit (o bokach dlugosci okolo 3 m), ktory
od stropu (trudno okreslic, czy na calej powierzchni) oddzielony
jest niewielkim peknieciem. Dalej do wyjscia idziemy juz
wczesniej przebyta droga.
Jaskinia osuwiskowa, powstala w piaskowcach warstw godulskich,
srodkowych. Rozwinieta generalnie na kierunku NW-SE w okazalym
rowie rozpadlinowym. Sklada sie z dwoch rozniacych sie
charakterem ciagow:
1) z Sala Skarbiec - to kilkupoziomowy zespol szczelin
(przewaznie ciasnych), bardzo zaburzonych, o charakterze
zawaliskowym,
2) z Sala Wiatrow - bardziej stabilny, jednopoziomowy, o
regularnym ukladzie litych, choc tez przewaznie ciasnych
korytarzy.
Dno jest pokryte rumoszem, duza iloscia glazow i odlamow
skalnych, gdzieniegdzie wystepuja duze, monolityczne bloki i
glina. W czasie pierwszej eksploracji natrafiono tez na blotne
"stalagmity" o dlugosci 12 cm (miejsce zaznaczone w
opisie).
Jaskinia jest wilgotna. W studni wejsciowej i w niektorych
dalszych partiach jaskini wyczuwa sie intensywny przewiew.
Swiatlo siega do wstepnych partii studni wejsciowej.
Nie stwierdzono wystepowania flory i fauny w trakcie
dokumentowania jaskini.
HISTORIA POZNANIA: Jaskinia zostala odkryta w
1987 r. Po odgruzowaniu studni wejsciowej przez S. Polanskiego i
R. Czarneckiego (Speleoklub Bielsko-Biala). W ten sposob
potwierdzona zostala w pelni hipoteza wysunieta w czasie
inwentaryzacji Schroniska w Klimczoku i (1979 r.) o istnieniu
wiekszej jaskini ponizej tego obiektu. W pewnym sensie sprawdzily
sie tez informacje z przekazow ustnych starszych osob o istnieniu
wiekszej jaskini w okolicy szczytu Klimczoka. Wprawdzie odkrywcy
w opisywanej jaskini nie stwierdzili zadnych sladow wczesniejszej
bytnosci czlowieka, jednakze nie wiadomo, co znajduje sie np. za
zawaliskiem z oknem.
Material dokumentacyjny zebrali w dniach 27 czerwca 1987 r. i 5
marca 1989 r. (uzupelnienia) R. Czarnecki, S. Polanski i P.
Damek. Pomiary wykonano busola geologiczna Freiberg i tasma
parciana. Plan opracowal R. Czarnecki.
BIBLIOGRAFIA:
POWROT
WYZEJ: tutaj mozesz wrocic na poprzednia
strone.
POWROT
NA STRONE GLOWNA: tutaj mozesz wrocic na
strone tytulowa.
Ostatnia zmiana 2005.06.10